جوادیه در سال ۴۱ شهرداری داشت که وقتی در آن سال اجلاسی به منظور بررسی ابعاد اجتماعی مسائل شهر تهران در دانشگاه تهران برگزار شد، طی سخنانی با تمام تواضع می گوید من یک سپور و کارمند سپورخانه مبارکه هستم. سخنرانی ایشان در آن اجلاس به قدری تاثیرگذار بود که هیچ یک از سخنرانان بعدی آن همایش نتوانستند در سخنان خود به مسائل مطرح شده از سوی شهردار جوادیه بی تفاوت باشند.
عضو شورای اسلامی شهر تهران به مطالب موجود درباره مرحوم فردانش اشاره کرد و افزود: امیدوارم به زودی یک تهرانگردی ویژه جوادیه بگذارم که روایت جوادیه ۴۰ سال بعد از انقلاب را داشته باشیم و بتوانیم درباره محله جوادیه و تاریخ آن مقالاتی را تهیه کنیم.
وی با اشاره به عمران صلاحی یکی از شاعران و طنزپردازان به نام معاصر در اوایل دهه ۵۰ عمران که از بچه های جوادیه بود، شعری با عنوان «من بچه جوادیه ام» سرود که ضمن اینکه نام جوادیه را بر سر زبان ها انداخت، می توان آن را بی تردید از جدی ترین شعرها در حوزه ادبیات سیاسی دهه ۵۰ دانست که متاسفانه به لحاظ اجتماعی حق این شعر ادا نشده است.
این پژوهشگر تاریخ معاصر تهران با بیان اینکه عمران صلاحی با شعر «من بچه جوادیه ام» اسم جوادیه و نام سازنده آن جواد فردانش را جاودانه کرده است، به تحلیل اجتماعی این شعر پرداخت و ادامه داد: این شعر هرچند با جوادیه آغاز می شود اما بی درنگ از محلات نزدیک آن مثل امیریه و منیریه، مختاری و شوش و سی متری یاد می کند تا بگوید تمامی افراد این محلات مثل هم زندگی می کنند. او در این شعر به خوبی آسیب ها و بی‌عدالتی های موجود در محلات جنوب تهران را به تصویر می کشد.
مسجدجامعی در بخش دیگری از سخنان خود بر لزوم توجه به هویت و تاریخ محلات تاکید کرد و گفت: در برنامه ریزی شهری خیلی ذوق زده و خوش خیال هستیم که فکرمی کنیم شهر را آباد کرده ایم در حالی به نظر نمی آید چندان موفق بوده ایم. مسئولان به بیان آمارهای رسمی اکتفا و آن را به عنوان عملکرد مثبت مطرح می کنند اما متاسفانه کمتر جایگاهی برای سودبران و ذینفعان محلی در نظر گرفته ایم. و در تصمیم گیری ها، نظریه سازان و ادیبان را دخالت نمی دهیم. با توجه به اینکه آنها در همه شئون زندگی حضور دارند اما در مقوله شهرکه مایه حیات زندگی است، حضور ندارند و این واقعا اتفاق عجیبی است. با شهر عصبی ادم عصبی می شود. ادم ناامید شهر نا امید خلق می کند و این ها بحث های جدی است که متاسفانه در برنامه ریزی شهری به آن پرداخته نمی شود.
عضو کمیسیون فرهنگی شورای اسلامی شهر تهران از غفلت و بی توجهی نسبت به فهم تاریخ و فرهنگ محلات و سبک های زندگی آنها انتقاد کرد و گفت: امیدوارم بتوانیم آینده جوادیه را بگونه ای رقم بزنیم که به قول شاعر آنقدر مردم به یکدیگر اعتماد بورزند که تکه نان و موی سیبیل، درستی آنها را تضمین کند.
وی با بیان اینکه طبق شنیده ها محله جوادیه در عملیات های کربلای چهار و پنج شهدای بسیاری را تقدیم انقلاب کرده است، اظهار کرد: معلوم نیست چه کسی باید روایتگر جوادیه از زمان شعر عمران تاکنون باشد امیدوارم روایتگر جوادیه ای باشیم که با توجه به شهدایی که تقدیم انقلاب کرده، بتوانیم به آنها و اهالی آن ادای دین کنیم. وظیفه همگی ما است که به اینگونه مسائل توجه و برای رقم زدن آینده بهتر، تلاش کنیم.
نظر شما